ฉันยังคงเรียนรู้อยู่...
ในทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา และแม้กระทั่งตัวเอง
ในเวลาหนึ่งของฤดูที่วัยผลัดเปลี่ยน โลกเคยเล็กลง
ฉันในวันนั้นมองมันด้วยหัวใจที่พองโตแต่คับแคบโดยไม่รู้ตัว
มันเคยเล็กจนคิดว่ามองเห็นและเข้าใจในทุกอย่าง
และเคยมั่นใจจนชะล่าใจไม่ยอมรับอะไรอื่นใด
โลกมันเล็กจนฉันมองไม่เห็นแม้แต่ตัวเองในฤดูนั้น
กว่าจะรู้ตัวว่าโลกกว้างใหญ่ผู้คนยังอีกมากมายนักที่ไม่รู้จัก
ก็ต้องรอให้ความจริงที่ผิดจากที่หวัง ต่อยคว่ำแล้วเหยียบย่ำผ่านไป
และต้องรอจนความเจ็บปวดนั้นเจือจาง หัวใจถึงเปิดกว้าง
โลกในวันที่ความจริงชัดเจน... ฉันยังเยาว์วัยนัก
~๐~
ฉันยังคงเรียนรู้อยู่...
และบางทีฉันอาจจะหยุดที่จะก้าวไปข้างหน้า
หยุดเพื่อจะเข้าใจจังหวะลมหายใจของตัวเอง
หยุดเพื่อจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ
หยุดเพื่อจะให้บางอย่างจากหาย ใกลออกไป
หยุดเพื่อ... ยิ้มทักทายปัจจุบัน
~๐~
โลกหลังจากฤดูแรกที่เริ่มบันทึกความทรงจำ
จนกระทั่งค่ำคืนล่าสุดที่ฉันหลับตาร่ำลามัน
เรื่องราวเก่าในมุมมองใหม่เกิดขึ้นอยู่เสมอ
และฉันก็อาจจะเป็นคนเก่า...ในมุมมองที่เปลี่ยนไปของใครหลายคน
โลกหมุนพาฟ้ากลางวันไปส่องสว่างอีกฟากหนึ่ง
และก็จะหมุนพาฟ้ากลางคืนจากไปเมื่อเช้าวันใหม่เดินทางมาถึง
ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นแล้วก็ผ่านไป
ความสุขไม่มีน้ำหนัก... ความทุกข์ก็เช่นกัน
จะหัวเราะหรือว่าร้องให้ ก็อย่ายื้ออย่าถือมันเอาใว้
เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ...โลกจะเคลื่อนพาเราผ่านไป
ฉันยังคงเรียนรู้อยู่ และยังคงเรียนรู้ต่อไป
ตราบที่ฉัน... ยังเยาว์วัยนัก
~๐..........๐~๐..........๐~
เรื่องเล่าจากสายน้ำ - โอม ชาตรี คงสุวรรณ
.JPG)
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น