เรื่องที่ยังไม่มีชื่อ # 7

จนกระทั่งถึง ณ วันนี้ ฉันยังไม่อาจรู้ได้ว่าเธอนั้นอยู่แห่งหนใด

เธอทำอะไรอยู่นะ (ฉันกำลังถามเธออยู่!) ?

เธอคงไม่อาจได้ยินเสียงของฉัน 

...เสียงของปัจจุบันย่อมไม่อาจเรียกร้องอดีตใด ๆ ให้หวนคืนกลับมาได้...

แต่นั่นมันไม่ได้สำคัญอะไรแม้แต่นิดเดียว

ฉันรับรู้เพียงว่า...ยังมีเธอ ยังมีเธอ...เสมอในใจของฉัน

คำว่าลบ ลืม เลือนลาง จางหาย อาจใช้ได้กับใครคนใดก็ได้รวมถึงเธอด้วย

แต่ได้โปรดกรุณาอย่านำมันมาใช้กับฉัน

(ยกเว้นฉันไว้สักคนเถอะ)

วันคืนที่สองเรานั้นได้บอกกล่าวความหมายของกันและกัน

...วันคืนที่เธอส่งรอยยิ้มสื่อสารความเบิกบานของโลกใบนี้ให้ฉันได้รับรู้...

วันคืนที่ฉันคิดไปว่ากำลังดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความฝัน 

อยู่กับห้วงเวลาอันประทับตรึงตราในความทรงจำ

วันคืนเหล่านั้น...ฉันไม่ได้เรียกร้องให้มันกลับมาเิกิดขึ้นอีกครั้ง

ไม่เลย...ตั้งแต่การจากลาของเธอครั้งนั้น

ฉันอาจดูเหมือนพร่ำเพ้อ คิดคำนึงถึงเธอบ้าง

ความห่วงใยของฉันย้ำเตือนให้คิดถึงแต่เธอ

เฝ้าถามไถ่พระจันทร์ดวงโต...โอ๊ะ โอ...ท่านรู้มั้ย เธออยู่ไหน ?

ฉันยังอยู่ตรงนี้...ที่เดิม

จงได้โปรดพยายามเข้าใจฉันด้วยเถิด

...แม้ความห่างไกลไม่อาจคาดคะเนระยะทางได้

ความห่วงใยที่ฉันมีก็คงต้องไปถึงเธอได้สักทางหนึ่ง...

ครั้งนั้น...แม้การบอกลาอาจไม่มีเสียงให้ฉันได้ยินชัดเจนนัก

ฉันไม่มีโอกาสได้เตรียมตัวก่อนล่วงหน้า

ไม่รู้เลยจริง ๆ ... กับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นครั้งนั้น

มันเร็วและช้ามากในเวลาเดียวกัน

จนหันมองอีกที...กลับไม่มีเธออยู่อีกแล้ว...ตลอดกาล

สำหรับเธอแล้ว...คงเป็นแค่การผ่านพบเพียงชั่วขณะเวลา

ตัดสายสัมพันธ์อย่างเย็นชาง่ายดาย

เมินเฉยให้ฉันกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่งไปเสียแล้ว

...ในวันนี้... ฉันไม่สบายใจเลยกับความนิ่งอันเงียบงันของเธอ

เข้าใจใช่มั้ย ? อย่างน้อยก็ส่งยิ้มเปิดทางให้ฉันได้แนะนำตัวบ้าง

มากไปนะ ... เอาแค่นึกขึ้นได้(บ้าง)ก็ยังดี

นั่นเป็นเพราะฉันพบเธอแล้ว พบแล้ว...เธอมีความสุขดี

นั่นเป็นความปรารถนาของฉันที่อยากรับรู้ความเป็นไป

ของเธอบ้าง ... ในฐานะไหนนะหรอ

...สำหรับฉัน...วันนี้คงจะมีแต่ความห่วงใยและหวังดี

เสมือนเพื่อนถึงเพื่อนคนหนึ่ง

แม้ว่าจะได้แค่เป็นคนเคยรู้จักและยิ่งจะห่างไกลออกไป...สำหรับเธอ...